Od Węzła Leningradzkiego do Węzła Unii Europejskiej

Ale w jaki sposób i po co ten węzeł powstał? Przejrzałem archiwum “Dziennika Bałtyckiego” i “Wieczoru Wybrzeża”.

O początku prac poinformowano 25 października 1972 roku, gdzie zaczęto wyrównywać teren pod budowę w okolicach, gdzie aktualnie znajduje się przystanek tramwajowy “Okopowa”. W tle zdjęcia widać nieprzebudowany i nierozbudowany budynek “Centromoru”.

We wrześniu 1973 informowano o “czynie partyjnym”:

“Przedstawiciele 19 podstawowych organizacji partyjnych w liczbie ok. 400 osób przystąpią w niedzielę do pracy na dwie zmiany przy realizacji węzła Leningradzka. W rozbieraniu starej nawierzchni posłużą fachową pomocą brygadziści i inspektorzy nadzoru z Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych. Zasługuje na podkreślenie, że elementy nawierzchni z Leningradzkiej już tego samego dnia będą układane na ulicami Beethovena, Łostowickiej i Powstańców Warszawskich. W tej części miasta nadzór nad pracami. pełnić będą fachowcy z WPRD”.

Miesiąc później do pracy przystąpili “na dwie zmiany m. in. członkowie partii z Komendy Wojewódzkiej MO, Prezydium MRN, Związku Zawodowego Marynarzy i Portowców oraz zakładu Polskich Linii Oceanicznych w Gdańsku”.

W maju 1974 do pracy zaciągnięto junaków:

“Nasz junacki dar socjalistycznej ojczyźnie w 30-leciu PRL” podejmuje jubileuszowe czyny młodzież zrzeszona w ochotniczych hufcach pracy na Wybrzeżu gdańskim. M. in. w najbliższą niedzielę, poprzedzającą 1- Majowe święto, około 2 tys. junaków pracować będzie w swoich środowiskach i na węzłowych budowach Trójmiasta takich jak Port Północny, Węzeł Leningradzki w Gdańsku i Węzeł Pokoju w Gdyni”.

W wydaniu “Dziennika” z 3 lutego 1975 ukazuje się obszerna rozmowa z Jerzym Iwanowem z Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych, podsumowująca dotychczasowe postępy na placu budowy. Jerzy Iwanow mówi:

“W pierwszym etapie budowy realizowany był tzw. węzeł W-Z, obejmujący skrzyżowanie al. Leningradzkiej z ul. Okopową. Na odcinku od ul. Toruńskiej do ul. Bogusławskiego realizowano budowę 4 jezdni, w tym 2 tunelowych i 2 głównych, a na odcinku od ul. Rzeźnickiej do Okopowej - dwie jezdnie szerokie na (10.5 m), tunel dla pieszych przy ul. Okopowej oraz na trzecim  poziomie — nowoczesną estakadę z przeznaczeniem wyłącznie dla ruchu kołowego w kierunku na Warszawę. To wielkie i niełatwe zadanie wykonawcy postanowili zakończyć na 22 lipca bieżącego roku”.

Dwa dni później apelowano do zakładów pracy o skierowanie na teren budowy pracowników oraz myślano nad skierowaniem do prac wojska.

“Na zakończenie pragniemy jeszcze poinformować naszych czytelników, którzy interesują się budową węzła Leningradzkiego, że jeszcze w tym miesiącu w oknie wystawowym Domu Meblowego w Gdańsku wystawiona zostanie duża MAKIETA tej inwestycji Zanim więc zostanie ona oddana do użytku, gdańszczanie będą mogli zobaczyć na makiecie, jak węzęł leningradzki będzie wyglądał w najbliższej przyszłości“.

W następnych miesiącach budowniczym dokuczał brak rąk do pracy, toteż do pomocy znów zgłaszało się wojsko i junacy.

Prace zbliżały się do końca - 12 września 1975 “Dziennik” informował gdańszczan: “

15 października - pierwsze samochody na estakadzie węzła Leningradzkiego: Odkąd przystąpiono w Gdańsku do budowy nowoczesnego, trzypoziomowego skrzyżowania u zbiegu ul. Okopowej i alei Leningradzkiej, inwestycja ta wzbudza zrozumiałe zainteresowanie mieszkańców. W tej chwili realizacja tego węzła dobiega końca. Niektóre jego fragmenty oddano już do użytku w lipcu bież. roku. Pozostałe natomiast przekazane zostaną w najbliższym czasie. (...) Ostateczny termin oddania do, użytku estakady, która skierowany zostanie ruch kołowy z Gdańska w kierunku Warszawy, wyznaczono na 15 października”.

Udało się! “Dziennik” 16 października donosił: “

Węzeł Leningradzki oddany do użytku: “Budowa była bowiem bardzo skomplikowana ze względu na lokalizację, a także dlatego, że teren był prawie niezinwentaryzowany, co łączyło się z wieloma niespodziankami kryjącymi się w ziemi i zawsze opóźniającymi postęp robót. Wystarczy zresztą powiedzieć, że wykonano tutaj 260 tys. m sześć, robót ziemnych, ułożono prawie 20 km kabli energetycznych, 12 km urządzeń wodno-kanalizacyjnych, 17 km kabli teletechnicznych, 56 tys. m kw. różnych nawierzchni, że na każdym metrze bieżącym estakady ułożono 4 tony stali... To wszystko wykonały załogi 20 przedsiębiorstw z Gdańskim Przedsiębiorstwem Robót Drogowych jako generalnym wykonawcą na czele. (...)"

Wyróżniono też budowniczych: “wręczono 58 osobom odznaczenia państwowe, resortowe oraz „Medale 30 - lecia PRL” i honorowe odznaki „Za Zasługi dla Gdańska’’ oraz „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, m.in. przybyli: I sekretarz KW PZPR Tadeusz Fiszbach, sekretarz KW PZPR Adam Nowolnik, I sekretarz KD PZPR Franciszek Majewski, wicewojewoda Adam Laager, prezydent Gdańska Andrzej Kaznowski i wiceprezydent Kazimierz Rynkowski. Gospodarzem uroczystości był dyrektor naczelny GPRD — Aleksander Suski”.