Państwowa Rzemieślnicza Szkoła Dokształcająca
Państwowa Rzemieślnicza Szkoła Dokształcająca została założona w 1892 roku. Jej celem było zapewnienie edukacji osobom do 17. roku życia, zgodnie z niemiecką ustawą oświatową z 3 marca 1892 roku. W 1897 roku szkoła przeniosła się do budynku przy ulicy An der Großen Mühle, obecnie znaną jako Wielkie Młyny.W 1901 roku została przejęta przez miejskie władze oświatowe i zmieniła nazwę na Miejską Szkołę Rzemieślniczą. W jej ramach oferowano płatne kursy, które umożliwiały młodym mężczyznom dalsze kształcenie. Program obejmował przedmioty ogólne, takie jak język niemiecki i rachunkowość oraz przedmioty związane z rzemiosłem. Opłaty za kursy w 1905 roku wynosiły od 1,5 do 4 marek, a najlepsi uczniowie mieli szansę otrzymać stypendium.
W marcu 1945 roku doszło do zniszczenia szkoły, co ostatecznie przyczyniło się do jej rozbiórki.
Fotografia pochodzi ze zbiorów PAN Biblioteka Gdańska.
Pałac Mniszchów
Pałac Mniszchów znajdował się przy Długich Ogrodach. Chociaż obecnie nie pozostało tam nic z ogrodów, to faktycznie one kiedyś istniały. Wśród nich można było znaleźć niewielkie pałacyki, a jednym z nich był właśnie Pałac Mniszchów. Powstał w latach 1751-1760 dzięki polskiemu magnatowi Jerzemu Wandalinie Mniszchowi.Jego konstrukcja miała formę przypominającą podkowę. Cały budynek otaczał niewielki dziedziniec, który był oddzielony od miasta bramą oraz parkanem skonstruowanym z żelaznych przęseł i murowanych słupów. Za pałacem rozciągał się wielki ogród miejski.
W 1876 roku obiekt został sprzedany kupcowi, który wydał na niego 2 tysiące dukatów. Budynek po zmianie właściciela przeszedł remont, ponieważ w momencie zakupu był już bardzo zaniedbany. Pałac ponownie został sprzedany Królowi Pruskiemu, kiedy Prusacy zajęli Gdańsk. Wtedy wydano na niego 11 tysięcy dukatów, a budynek stał się siedzibą Pruskiego Gubernatora. Podobno sam Napoleon miał się w nim bawić.
Pałac Mniszchów został rozebrany w 1905 roku, a przyczyny tego nie są znane. Do dzisiaj pozostał po nim tylko fragment ceglanego muru, który można znaleźć przy ulicy Krowoderskiej.
Baszta Dominikańska
Zbudowano ją w drugiej połowie XV wieku. Była częścią umocnień Głównego Miasta, które oddzielały je od Starego Miasta. Na jej najniższym piętrze znajdowały się dwie strzelnice, a na najwyższym ganek strzelecki. Mieszkańcy miasta żartobliwie nazywali basztę „Kiek en den kök”, co oznaczało „spójrz do kuchni”. Powodem tego był fakt, że stojąc na jej szczycie, można było podpatrywać, jak w znajdującej się niedaleko kuchni są przygotowane posiłki.W trakcie oblężenia miasta przez francuzów w 1807 doszło do jej podpalenia, przez co została częściowo zniszczona i straciła dach. Przez jego brak wkradła się do niej roślinność, przez co przypominała wielką donicę. Jedyne co po niej zostało to obrys, który możemy znaleźć przed Halą Targową.
Zbiory PAN Biblioteka Gdańska.
Dom Towarowy Braci Freymann
Dom Towarowy Braci Freymann był jednym z budynków znajdujących się przy Kohlenmarkt, czyli dzisiejszym Targu Węglowym. Jego budowa trwała dwa lata i zakończyła się w 1905 roku. W środku można było znaleźć różnego rodzaju artykuły przemysłowe, a sam sklep był wzorowany na podobnych, które powstały wcześniej w Europie Zachodniej.W 1913 roku zmarł jeden z braci - Moses, a zatem drugi z nich - Kasper stał się jedynym właścicielem firmy i postanowił przekształcić ją w spółkę z o. o., do której posiadał większość z udziałów. Kolejnymi właścicielami po 1920 zostali spadkobiercy braci, a później po 1924 Max Emden. W 1939 firma została przejęta przez skarb państwa, w związku z uznaniem jej jako mienie pożydowskie. Pomimo tego do 1945 nie zdecydowano się na zmianę nazwy.
Budynek został zniszczonym w trakcie trwania działań wojennych w 1945 roku.
Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Biblioteki Głównej imienia Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Fundacja Barbary Renner
W 1784 oddano do użytku zakład znajdujący się przy ulicy Dyrekcyjnej. W budynku powstał dom dla samotnych wdów po kupcach, co było zgodne z wolą zmarłej Barbary Renner. Na miejscu dla kobiet w potrzebie było przeznaczonych 30 miejsc. Za taką decyzją stała przeszłość właścicielki.Od małego obracała się w towarzystwie kupców. Był nim zarówno jej ojciec, a także mąż, po którym została właśnie wdową. Zakładem od samego początku zarządzali kolejno seniorzy rodu. Każda z pensjonariuszek otrzymywała zapomogi, które miały pomóc im się utrzymać.
Budynek fundacji został uszkodzony w 1942 w trakcie trwającego wtedy nalotu bombowego. Do jego zniszczenia doprowadziły zaś działania wojenne prowadzone w 1945 roku. W 1962 został całkowicie rozebrany, a odzyskane z rozbiórki cegły zostały wykorzystane do remontu Ratusza Starego Miasta.
Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.
[news:1479614]
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.